Część II podsumowania 2021.

Pierwszą część znajdziesz TUTAJ

Lipiec.

To oprócz intensywnych kursów nad Hańczą wyprawa na Heweliusza i na Bornholm. Znowu zwyczajnie niezwyczajnie z Bałtykiem, znowu zmiany planów. Z czterech nurkowań, w tym wymarzonego nurkowania na bornholmskim żaglowcu „Affaire” wyszły trzy nurkowania, w tym jedno na powrocie, na przełamanym Halstenbeku. „Affaire” niestety nie tym razem, a tak ostrzyłem sobie zęby na nurkowanie dekompresyjne na tym wraku, wreszcie nie nerwowo, nie w pośpiechu, dokładnie miałem go sobie obejrzeć. Trzeba do niego wrócić. Za to Heweliusz zaskoczył temperaturą i niezłą widocznością, zwiedziliśmy go bardzo dokładnie tu i ówdzie, także na skuterach podwodnych. Z Heweliuszem nigdy nic nie wiadomo względem przyszłości, właściciele wiozącej nas jednostki „Lubecki” mówią, że Niemcy robią wszystko by „zamknąć” wrak dla nurków rekreacyjnych, rzekomo z powodu przebiegającego niedaleko gazociągu „Nordstream”. Spieszmy się więc nurkować na Heweliuszu.

• 

• 

• 

• 

• 

Sierpień.

Duże wydarzenie. Powrót na Bałtyk, znowu zmiany, ale całkiem fajne. Wyprawa miała być tylko i wyłącznie obejmująca nurkowania na wraku Georg Buchner. Na Buchnera czaiłem się już dobre dwa lata. Ostatecznie udało mi się dogadać z jednostką Thorr by przestawili się na Władysławowo i zabrali nas na „Grzesia” (jakże pieszczotliwa nazwa dla Georga Buchnera, choć zdaje się, że Georg niemiecki ma więcej wspólnego z polskim Jerzym niż Grzesiem). Jeden dzień jednak był wietrzny, więc zrobiliśmy nurkowania na zatoce: odwiedziłem dawno nie odwiedzaną „Malutką” (troszkę zawód, bo słaba widoczność, no i nurkowanie na tym poziomie doświadczenia to już niestety nie przeżycie, ale początkującym nurkom z pewnością „Malutka” jest w stanie podnieść ciśnienie). Potem – „Trałowiec” w wersji dekompresyjnej! Takiej mikro dekompresyjnej, bo potrzebowałem zachować gazy na kolejne nurkowania, ale jednak. W końcu jednak w niedzielę była pogoda i popłynęliśmy na Georga. Tu wszystko było niespodzianką i wielkim doznaniem. Przede wszystkim ogromna skala wraku, jego ponury kształt – kiedyś niezwykle pięknego wycieczkowca, teraz gołej stali przykrytej całunem omułków, leżącego na boku. Tu trzeba zanurkować co najmniej cztery razy, najlepiej ze skuterem podwodnym. Tylko wtedy ma się szansę dobrze obejrzeć wrak. Niestety, głębokości podane w sieci nijak nie miały się do rzeczywistości. Okazuje się, że wrak zaczyna się na dwudziestu paru metrach, a schodzi aż do czterdziestu. Ciężko tu zanurkować nie wpadając w dekompresję by cokolwiek zobaczyć. A warto go opłynąć od rufy do dziobu, przyjrzeć się galeryjkom, poszukać mostku kapitańskiego, sprawdzić czy są otwarte ładownie na dziobie. Będę wracał tutaj, mam tam jeszcze dużo do obejrzenia.

• 

Wrzesień.

Powrót do Rummu. Po długiej przerwie wracałem do kochanego Rummu, do surowej urody Estonii, to uroczego ośrodka wypoczynkowego Paekalda nad brzegiem Rummu. Na miejscu w zasadzie niewielkie, ale jednak zmiany nad wodą i pod wodą. Właścicielka ośrodka, Reelika oczywiście nie spoczywa na laurach i wciąż coś poprawia i dobudowuje w ośrodku. Znowu jakieś niesamowite konstrukcje na wodzie, pływające tarasy z saunami. Pod wodą z kolei więcej wyznaczonych tras, artystyczne instalacje: „las manekinów”, stół do popołudniowej herbatki i znajome budynki. Dopisała wizura, sporo życia w zbiorniku. Niestety, najsłabsza pogoda – nie, że lało non stop, ale było pochmurno i popadywało. Temu miejscu zdecydowanie ładniej kiedy jest ładna pogoda i światło słonecznie gra nam pięknie pod wodą na niewielkich głębokościach. Bo przecież tam się nurkuje wyłącznie płytko, siedem metrów, dziesięć czasem.

Konieczne było też sprawdzenie, co w Tallinie słychać. Odwiedziliśmy więc starówkę na krótką chwilę, przeszliśmy się portowym nadbrzeżem, zupełnie niechcący natknęliśmy się na tablicę upamiętniającą internowanie i potem śmiałą ucieczkę naszego okrętu podwodnego ORP Orzeł w okresie II Wojny Światowej. Obowiązkowa była też wizyta w tallińskim muzeum morskim, zwiedzenie okrętu podwodnego Lembit i parowego lodołamacza „Suur Toll” – te rzeczy nieprędko mi się znudzą. Niestety, nie mogłem ostatecznie zabrać ze sobą Syna z Polski, a bardzo chciałem mu pokazać te atrakcje Tallina. Uważam odwiedziny w morskim muzeum w Tallinie za obowiązkowy punkt programu każdej wizyty w tym mieście.

Październik.

W październiku warszawski oddział Santi zmieniał lokalizację, przenosząc się do większego i bardziej reprezentacyjnego lokum. Okazję tą okraszono odpowiednią imprezą, pojawił się więc założyciel marki, Tomek Stachura (polecam WYWIAD – CZĘŚĆ I i CZĘŚĆ II – który przeprowadziłem z Tomkiem), a jak się pojawił Tomek to koniecznie musiał pokazać kilka zdjęć i posnuć swoje nurkowe opowieści. Tej okazji przepuścić nie mogłem, bo uważam Tomka za świetnego opowiadacza nurkowych historii. Tomek opowiedział o efektach ekspedycji, która miała odkryć tajemnice hitlerowskiego Karlsruhe. To był ostatni transport z obleganego Królewca. Wielu badaczy uważało, że legendarna Bursztynowa Komnata mogła być właśnie ewakuowana tą drogą. Jeżeli tak, to ogromna szansa, że właśnie Karlsruhe ją przewoził. Tego potwierdzić się nie udało, ale i tak ekspedycja była niezwykle emocjonująca i cała relacja Tomka to temat na kilka odcinków serialu przygodowego albo na dobrą książkę.

Listopad.

Diversnight w Deepspocie, czyli pierwszy raz pod dachem. W tej imprezie uczestniczymy regularnie, głównie nurkując w naszych skromnych zbiorniczkach wokoło stolicy. Tym razem udało się zorganizować nurkowanie w ekstra warunkach, czyli w ciepełku, bez skafandrów, ale oczywiście po ciemku, czyli przy zgaszonych światłach. Takie warunki oczywiście przyciągnęły uwagę i pobiliśmy wszelkie rekordy tej imprezy. Pod wodą znalazło się pięćdziesiąt sześć osób, co nawet dla Deepspot było sporym wyzwaniem logistycznym, ale daliśmy radę i wybitny fotograf, Tomek Płociński uczynił nam piękną pamiątkę z tego dokonania.

W listopadzie trzeci w tym roku projekt filmowy! Jakże się nie cieszyć? Kilka kolejnych dni zdjęciowych na planie kolejnego polskiego serialu realizowanego na zlecenie Netflix. Serial znowu ma elementy fantastyczne i na szczęście dla mnie znowu były ujęcia pod wodą. Tym razem za plan posłużył nasz stołeczny basen Pałacu Kultury i Nauki, w którym normalnie nie można nurkować ze sprzętem, więc tym bardziej cieszyłem się na tą okazję. Dodatkowo musiałem dobrać sobie do pomocy nurka – a dokładniej dublerkę do zastępowania jednej z aktorek. Zatem nasza klubowiczka Ania Rykier mogła zabłysnąć w przemyśle filmowym i wykazać się nie byle hartem ducha wykonując niektóre ewolucje kaskaderskie – i to były ewolucje! Podziwiam ją za odwagę, boję się, że sam bym się spietrał. Ja tym razem tylko zabezpieczałem ujęcia pod wodą, miałem troszkę czasu by porobić zdjęcia. Miałem też dużo czasu by utwierdzić się w przekonaniu, że kilka godzin w skafandrze plus neoprenowa kryza to nie jest dobry pomysł!

Grudzień.

Nurkowy Festiwal Mocy – dwa lata przerwy to zdecydowanie za długo. Zdecydowałem się zaryzykować i zorganizować kolejną, siódmą już edycję NFMu. Czułem głód i czułem, że ludzie też są głodni takiej imprezy. Nie myliłem się, pomimo wciąż panujących pandemicznych okoliczności stawiliśmy się z naręczem sprzętu do testowania: Ammonite System, Hi-Max, Orca Torch, Kwark, Seacraft, Santi i Tecline. Na miejscu ponad pięćdziesiąt osób, co na tą imprezę może rekordem nie było, ale było bardzo dobrym wynikiem. Na prelekcje udało mi się zaprosić Marcina Bramsona i niezawodnego Kamila Iwankiewicza, czyli sprawdzonych prelegentów. Wszystko wyszło pysznie, łącznie z panelem dyskusyjnym, plebiscytem na „najbardziej wkurzające w nurkowaniu” ( zachowania sprzętu i nurków) i loterią nagród. Znowu piękne kalendarze Ireny Stangierskiej i inne fanty od dostawców sprzętu testowego poszły w ręce gości NFM. Powstał znowu plan, żeby zrobić letnią edycję festiwalu i jest to plan na rok 2022.

Przed nami więc wspaniałe plany na 2022, koniecznie dużo wraków, powtórki rzeczy, które wyszły nie tak jak miały wyjść, plany by zobaczyć nowe rzeczy dla mnie: w końcu Hemmoor, może pojechać w końcu na chorwackie wraki? Odwiedzić Maltę? Przede wszystkim życzę sobie znaleźć czas by wreszcie skończyć spisywać wywiad z Wojtkiem A. Filipem, czego nie dokonałem w tym roku i uważam za moją największą porażkę tego roku. Życzę też sobie bardziej regularnego pisania do Nurkologa i nie tylko. A czego życzyć Wam?

Część I

Jeżeli chcesz przejść do części II, kliknij TUTAJ

Z czego jestem dumny, co udało mi się osiągnąć w 2021r.

Chyba najważniejszym skokiem osobistym było wejście na ścieżkę nurkowań dekompresyjnych i zrobienie uprawnień Advanced Nitrox. To kolejny ważny krok w moim osobistym rozwoju, który postawiłem sobie dawno temu na liście celów. Tym bardziej się cieszę, że zrobiłem te uprawnienia pod okiem Kuby Urbaniaka, który jest jeżeli nie pokrewną mi duszą to na pewno stworzoną z podobnej matrycy i dogadywaliśmy się w zasadzie  bez zbędnych słów. Docelowo dla mnie to szczęśliwy traf, że znalazłem taką duszę, gdy plany idą dalej – zamierzam za jakiś czas zdobyć uprawnienia instruktorskie i bardzo chętnie będę asystował Kubie przy kolejnych kursach by zdobywać bezcenną wiedzę w tym zakresie. Jeszcze jedna rzecz się w tym układzie bardzo zgadza – obaj mamy autentycznego hyzia na temat rozsądnego podchodzenia do nurkowania i ja tej szkoły będę się trzymał. Ścieżka dekompresyjna jest piękna, nęcąca, ale by podnosić znacząco ryzyko nukowań, trzeba to robić w jakimś celu, a nie tylko by sobie i innym udowadniać wielkość/twardość niektórych części ciała. Będę to uzmysławiał każdej osobie, która będzie chciała iść tą ścieżką i nie zamierzam odpuszczać nikomu na żadnym polu tylko po to by był szczęśliwy z otrzymania certyfikatu, a niekoniecznie odpowiedniego szkolenia. Dla mnie w nurkowaniu dekompresyjnym celem są wraki, których nie osiągnę w limitach rekreacyjnych. Ale o tym później.

Po kolei. Niech to będzie kompletny przegląd wydarzeń roku 2021.

Styczeń, luty, marzec.

W ogóle okres zimowy minął mi pod znakiem Deepspot. Myślę, że to jeden z ważniejszych punktów zmieniających mój dotychczasowy proces szkoleniowy i bardzo wpływający na moje podejście do nurkowania. Deepspot daje mi genialne miejsce do realizacji części basenowej kursu podstawowego, do tego mogę odbyć pod dachem, w kapitalnych warunkach część szkoleń robionych dotąd na wodach otwartych. Nie wszystkim kursom to może służyć, ale w wielu przypadkach bardzo pomaga: ćwiczenie pływalności, poruszanie się po przestrzeniach ograniczających swobodę, różne głębokości dla różnych poziomów doświadczenia. Wstyd się przyznać, ale od zimy 2020/2021 zupełnie nie chce mi się wyjeżdżać na wody otwarte w okresie zimowym. Ten czas spędzałem na warsztatach basenowych, nocnych nurkowaniach, nurkowaniach przypominających, prowadziłem całe bloki kursów OWD cały czas pod komfortowym dachem Deepspotu.

Udało się wyskoczyć na Piechcin i nad Honoratkę. Piekielne zimno, przyzwoita wizura, ale wcale nie jakaś powalająca, jakiej można byłoby oczekiwać od okresu zimnej wody. Za każdym razem to sobie powtarzałem wracając z ogromną przyjemnością do sztucznego zbiornika w Mszczonowie.

W marcu już chłonąłem wiedzę teoretyczną z kursu IANTD Advanced Nitrox i dałem radę wyskoczyć do budapesztańskiej kopalni Kobanya. Przejazd w okresie panowania europejskich obostrzeń związanych z pandemią to był dla mnie nie lada wyczyn logistyczny i sporo stresu związanego z wieloma niewiadomymi. Musieliśmy zdobyć potwierdzenie, że jedziemy w konkretnym celu do Budapesztu by przekroczyć granicę, musieliśmy jechać trochę na około, bo Czechy zamknęły się na wszelki ruch, nawet tranzytowy. W Budapeszcie musieliśmy zrobić sobie testy PCR przed powrotem do Polski. Każda kontrola na granicy i po drodze to dodatkowy zastrzyk stresu. Słowacka policja wręcz wręczyła nam mandaty za brak maseczek w aucie (wolno było tylko spokrewnionym, my nie chcieliśmy ani łgać, ani kłócić się). Kosztowało nas to coś koło 10 Euro chyba? No jakoś to przeżyliśmy! Warto było znowu zobaczyć wspaniałe komnaty Kobanyi. Smutny był tylko covidowy Budapeszt, mało ludzi, knajpki wydające pokarm tylko na wynos, ale nie odmówiliśmy sobie spaceru wzdłuż Dunaju.

Kwiecień.

To mocne dociśnięcie pedału gazu ze szkoleniami przed otwarciem sezonu ciepłego w Polsce. To także ćwiczenia przygotowujące do kursu Advanced Nitrox.  Mi udało się jeszcze trafić na plan filmowy rodzimej produkcji. Strasznie żałuję, że tak strasznie mało się u nas kręci zdjęć w wodzie i pod wodą, bo to kapitalna robota. Fajna zabawa przede wszystkim, choć czasem i ciężka praca. To były bodajże trzy czy cztery dni po kilkanaście godzin spędzonych na planie. Tak, tak, możecie się zdziwić, ale ci goście pracują zwykle po jedenaście albo dwanaście godzin dziennie. Jak to się zdarza raz na kilka miesięcy to jest fajnie, ale taki rozchwytywany koordynator kaskaderów, albo kaskader jeżdżący z planu na plan to chyba w ogóle nie ma życia osobistego. Mocno cygańskie z resztą to życie jak patrzę na ludzi z branży filmowej. Ja się cieszę, że raz na jakiś czas mogę ich popodglądać w pracy, zwłaszcza, że ekipa Stunt Service Tomka Lewandowskiego to całkiem profesjonalna grupa pozytywnych wariatów. A do tego jeszcze miałem dużo roboty pod wodą. Tylko tym razem spędziłem w sucharze po kilkanaście godzin dziennie i miałem go na koniec serdecznie dość. Zwłaszcza neoprenowej kryzy, która nie miała kiedy wyschnąć i po prostu zaczęła śmierdzieć. Nie polecam kryzy neoprenowej jeżeli komuś zdarza się spędzać w skafandrze więcej niż dwie godzinki dziennie.

Serial w reżyserii Kasi Adamik ma pojawić się na platformie Netflix w nowym roku, albo później. To produkcja fantasy, coś a’la Polskie Baśnie Bagińskiego. Jestem bardzo ciekaw efektu końcowego.

Maj.

To wody otwarte kończące kurs Advanced Nitrox. Kurs kończyliśmy na Hańczy wykonując kilka zanurzeń dziennie i wisząc za każdym razem cholerną godzinę w cholernie zimnej wodzie nad cholerną platformą. Ćwiczenia, procedury, powtórki. Pogoda w dodatku wyjątkowo wredna – ostatniego dnia powróciła zima. Dostałem naprawdę mocno w kość, ale dzięki temu ostatnie nurkowanie wieńczące kurs – wyprawa na księżycówkę i pierwsza legalna dekompresja to było bardzo satysfakcjonujące doświadczenie.

Udało się też w ramach klubowej działalności skrzyknąć ekipę na wyprawę w góry. Nie nurkować, tylko pochodzić. Towarzystwo się zebrało zacne, pojechaliśmy więc pochodzić po Gorcach i Tatrach, trafiliśmy pięknie w pogodę, więc przedłużony weekend minął nam pod znakiem gorczańskiego Turbacza (piękna, długa, ale łatwa trasa) i tatrzańskiej Doliny Czarnego Stawu (jedna z podgrup w tym czasie poszła na Kasprowy), czyli po drodze przeszliśmy przez moją ulubioną Halę Gąsienicową. Pod Czarnym Stawem zalegała jeszcze konkretna czapa śniegowa, więc było całkiem emocjonujące dojście do Czarnego Stawu. To było coś, co na pewno będę chciał powtarzać. Zostawiłem kawał serca w górach.

Z drugiej strony maj to kolejne rozczarowanie. Na rok dwa tysiące dwadzieścia jeden zaplanowałem dużo wypraw na Bałtyk, w tym co najmniej cztery związane z jednostką Hanter wypływającą z Łeby. Odwoływałem po kolei wszystkie rejsy Hanterem i jakaś połowa wypraw innymi jednostkami odbywała się w innym od zamierzonego zakresie. Bałtyk w tym roku mocno dał mi do zrozumienia, że lubić go można, ale nie należy się przyzwyczajać. Charakter ma on kapryśny i lubi to pokazywać.

Czerwiec.

Na Bałtyk dotarłem więc dopiero w połowie roku, ale jeszcze po drodze, na dzień dziecka zabezpieczałem plan zdjęciowy na Narwii. Bardzo przesympatyczna aktorka, Joanna Niemirska miała scenę jak wynurza się z wody i informuje ludzi na łódce o znalezionym trupie. Odbyliśmy najpierw sesję zapoznawczą ze sprzętem nurkowym na Deepspocie, poćwiczyliśmy podstawowe procedury nurkowe i potem asystowałem jej w wodzie przez całe ujęcia pilnując by czuła komfort – co nie było łatwe, bo byliśmy na środku rzeki – i była zabezpieczona – dlatego cały czas trzymałem ją pod wodą, do tego drugi kaskader, Mirek Pisarek, trzymał ją na linie zabezpieczającej. Cała magia małego ekranu! I tak na koncie mam kolejną Wielką Rolę bezimiennego nurka partnerującego pani policjantce. Czyste szaleństwo! Tak więc znalazłem się w napisach końcowych jako „Ewolucje kaskaderskie” obok znakomitego kaskadera Mirka Pisarka i świetnego (oaza spokoju) koordynatora kaskaderów, Sławka Kurka. Kolejna fajna współpraca ze Stunt Service. Pamiętajcie, odcinek dziesiąty serialu „Komisarz Mama” na Polsacie. 🙂

Na Bałtyku wyszedł nam jeden dzień nurkowań. Nurkowaliśmy z Helu, więc zamówiłem mojego ukochanego Trałowca zaraz obok portu na Helu. Wrak głęboki, w sam raz na dekompresję, ale tym razem mając pod opieką nurka rekreacyjnego spotkałem się z Trałowcem tylko na kilka minut, starając się wprawiać w fotografii podwodnej. Kilka ujęć spod wody zostało, choć jeszcze daleko do ideału. To kolejna umiejętność, którą chcę rozwijać. Zaczęło się od troszkę porządniejszego zestawu fotograficznego – czyli bardziej ambitnej (od gopro głównie, którym dotąd operowałem) małpki i zestawu porządniejszych lamp błyskowych. Ceny sprzętu fotograficznego podwodnego przyprawiają o zawrót głowy, a potem człowiek próbuje opanować tego wielkiego pająka pod wodą, mało to wszystko poręczne. Doceniajmy więc fotografów podwodnych, bo nie jest to łatwy kawałek chleba.

W ramach ciągłych zmian planów bałtyckich, drugiego dnia zamiast nurkować na wrakach, musieliśmy nurkować na Kaszubach. Pogoda na Bałtyku nie dopuszczała opcji nurkowania. Wybraliśmy się więc poznać bazę nurkową gdyńskiego Trytona nad kaszubskim jeziorem Kłodno. Ładnie to wpasowane w wakacyjny krajobraz, rozbudowana baza, ale wrażenie chaosu i tymczasowości niestety typowe jest dla naszych baz nurkowych. Pod wodą nawet przyzwoita wizura, ale kompletna pustynia. Zanurkować tam warto tylko będąc przy okazji w okolicy, ale żeby specjalnie po to tam jechać? No nie.

CIĄG DALSZY W CZĘŚCI II

Otwarcie nowej warszawskiej siedziby Santi Concept Store połączone z prezentacją zdjęć z wyprawy Santi Karlsruhe.

Tomek Stachura umie oczarować ludzi i opowiada o nurkowaniu jak nikt inny. Mam wrażenie graniczące z pewnością, że gdyby przygotować go do prezentacji zdjęć z międzynarodowych mistrzostw gry w Bingo dla zawodników w wieku 80-90 lat, gdyby tylko poczuł pasję tych zawodów, opowiedziałby o tym najlepiej na tej planecie. Ten facet ma dar opowiadania! Właśnie dlatego musiałem w końcu dotrzeć na prezentację Tomka i posłuchać jego opowieści o najnowszej ekspedycji ekipy Baltictech.

Podejrzewam, że Tomek mógł minąć się z powołaniem. Gdyby dać mu szansę, mógłby z powodzeniem zajmować się pozyskiwaniem środków na kolejne ekspedycje. Dać mu tylko wybór dobrych zdjęć, dobrą opowieść do snucia i już mamy przepis na sukces. Tym razem okazję do posłuchania Tomka mieliśmy przy okazji uruchomienia nowej siedziby warszawskiej delegatury Santi Concept Store. Tomek uświetnił otwarcie oddziału swojego imperium przyciągając uwagę warszawskich nurków. A tych namawiać do takiego spotkania nie trzeba było. Zgodnie z informacjami na Facebooku uczestnictwo w imprezie zadeklarowało około sto pięćdziesiąt osób. Nie sądzę by ktoś policzył, ilu ostatecznie przybyło, ale pewnie nie było jakoś dużo mniej ludzi. Nowa siedziba Santi w szczytowym momencie wieczoru pękała w szwach. Niespecjalnie było widać, żeby gdzieś było dużo wolnego miejsca, a trzeba przyznać, że nowa siedziba Santi ma zdecydowanie lepsze warunki do podejmowania dużej ilości gości.

Warto nadmienić, że zainteresowanie wydarzeniem to nie tylko zasługa popularności marki Santi i Tomka Stachury jako bardzo zdolnego aktora wydarzenia. Widać, że w narodzie jest duży głód spotkań międzynurkowych po długim okresie pandemicznych ograniczeń i że ludzie wprost garną do każdej okazji integracji środowiskowej. Do tego bardzo nośny temat, którym ostatnio Internet z innymi mediami żył intensywnie. Karlsruhe. Ekspedycja Baltictech zbadała dokładnie wrak jednego z ostatnich niemieckich okrętów opuszczających oblegany przez Armię Czerwoną Królewiec. Niby nic specjalnego w tym statku, jednym z wielu, które brały udział w operacji Hannibal – ewakuacji morskiej Niemców w ostatnim okresie wojny. O tyle jednak sprawa ciekawa, że był to praktycznie ostatni statek wywożący dużą ilość towaru z oblężonego miasta, gdzie Niemcy zgromadzili dużą ilość skarbów. To właśnie w Królewcu po raz ostatni widziano Bursztynową Komnatę, po której ślad zaginął po wojnie. Trzeba sobie uzmysłowić, że w ostatnich dniach wojny Niemcy głównie skupili się na ewakuacji ludności z terenów wcześniej okupowanych, które teraz systematycznie odbierała im Armia Czerwona. Trzeba pamiętać, że spanikowani Niemcy nie mieli żadnych złudzeń wobec intencji kroczących ku nim żołnierzy sowieckich. Każdemu cywilowi i żołnierzowi zależało by znaleźć się jak najdalej poza zasięgiem Sowietów. A tutaj nagle w środku wojennej zawieruchy i nerwowej ewakuacji trafia się statek, który dostaje bardzo wyraźny rozkaz przyjęcia i przetransportowania ładunku 360t upchanego w starannie zabezpieczone skrzynie. Tylko decyzją kapitana „Karlsruhe” przyjął na pokład ok. 900 osób ewakuowanych z Królewca. Statek jednak dość krótko po opuszczeniu brzegu zostaje zbombardowany i idzie w rekordowo krótkim czasie na dno. Zabiera z powierzchni nie tylko około ośmiuset dusz, ale też tajemnicę zawartości ładowni.

Tomek Stachura tkał swoją opowieść najpierw o krystalizowaniu się zamysłów grupy Baltictech, która chciała odkryć ostatnie zaginione jednostki biorące udział w operacji Hannibal, potem opowiadał o odnalezieniu „Karlsruhe” i właśnie o tym jak członkowie grupy uświadomili sobie, że ładownie statku mogą skrywać jedną z większych sensacji historycznych XX wieku.

Niestety, nie jest już tajemnicą, że wyprawa nie potwierdziła tej sensacji, ale też można żyć nadzieją, że wrak „Karlsruhe” wciąż skrywa wiele tajemnic także w skrzyniach przykrytych dwumetrową warstwą mułu. Nic jednak z tego nie zepsuło nastroju wieczoru, gdyż Tomek ze swadą opowiedział o całej organizacji nurkowań, o podchodach i grach, które toczyły się między poszukiwaczami a przedstawicielami urzędów, którzy byli obecni na pokładzie.

Może ta wyprawa nie jest żadnym kamieniem milowym w odkrywaniu historii wraków spoczywających na dnie Bałtyku, ale jest na pewno ogromnie ciekawym wydarzeniem, o którym fantastycznie opowiada Tomek. Mam nadzieję, że grupa teraz wróci do tematu „Orła” i na tapecie znów będzie akcja „Santi. Odnaleźć Orła”, ale jestem niemal pewien, że wyprawa „Karlsruhe” była bardzo potrzebna członkom ekipy Baltictech by dać im sporo nowej wiedzy o sposobach poszukiwań, by dać im też dużo nowej energii do poszukiwań, a także – o czym bardzo marzę – by dać im potrzebny zasób środków na wyprawę.